1,2,3.... Jump!

Het weer zag er stralend uit. Vol frisse moed ging ik naar het postkantoor op loopafstand van ons backpackers hostel. Onderweg werd ik vrolijk gegroet door een aantal aapjes die vrolijk met elkaar aan het spelen waren in de berm en bomen. Dus vandaag een nieuwe poging ondernomen om post te sturen.

Nu het mooi weer was, gingen we nogmaals naar het Oribi Gorge Park. Vandaag maar eens een wandelingetje maken en kijken of er nog wat leuke beestjes te spotten waren. Maar eerst eens kijken bij de 'extreme 5'. Dit is een soort out-door adventure bureautje die vanaf een waterval een aantal activiteiten hebben. Een daarvan is aan een koord naar beneden springen, een vrije val van ruim 2 sec (100m) en dan soepel over gaan in een slingerbeweging van een schommel. The giant Gorge Swing (de hoogste van de wereld claimen ze hier).

Even kijken bij het randje. Tja en dan sta je op het randje op 1 m daarvandaan tenminste. Je kijkt uit over een schitterende vallei en bemerkt ook dat de waterval loodrecht naar benedenloopt. Vooraf dacht ik, oke, ga gewoon even springen. Nu ik er zo sta beging ik tcoh te twijfelen. Nadat ik mn logische verstand op 0 heb gezet, besluit ik toch maar te gaan springen en haal een kaartje. Afgezien van ons 3 was er verder niemand die aan het springen was, zodat ik het kon afkijken o.id.. Een keurig tuigje wordt aangemeten en hoe strakker die begint te zitten, hoe meer ik mn hartslag in mn keel voel kloppen. Als echte stoere vent loop ik naar het touw en laat me vast klikken en bedenk me ondertussen dat het toch eingelijk wel hoog is. Wat nou als,.... Stel je voor dat. En dat allemaal terwijl de 'Crew' uitleg geeft en mij ondertussen naar het randje op de markering positioneerd. Het enige wat mij bijgebleven is, was dat ik bij 3 moet springen (vrij essentieel lijkt me). Dus 1,2,....3 En vanbinnen gaat de handrem erop. Zo onnatuurlijk om je zelf een enorme diepte in te storten. Ik sprong dus niet. Niet getreurt want de man achter me telde vrolijk door 4,5 en daar vloog ik zo hop over het randje. Dit nadat ik wat extra kinetische energie van zijnhand in mn rug had gekregen waardoor ik als het ware alsnog van de berg afsprong. Daar viel ik, geen idee wat mij gebeurde. En deze 2 sec duurde lang, heel lang. Ik zag de wereld aan mij voorbij vliegen en niet omdat ik dacht dat dit het einde was, maar gewoon door de snelheid van de val. Gelukkig daar spande het touw zich en maakte ik een enorme slingerbeweging over de boomtoppen in de vallei. En nu voelde ik me opgelucht, helemaal trillerig van de adrenaline, maar wel goed. Het klinkt stom, maar voelde me wel goed. Afgezien dat ik weer veilig ben opgetakeld en richting huis zijn gereden zijn we deze dag op een normale manier door gekomen. Er was weinig anders om deze dag voor mij nog zo te overtreffen!  Dit was mijn hoog(s)te punt voor deze dag.