Drakensbergen

Op vrijdag vertrekken we naar de bergen! Onze eerste echte trip Zuid-Afrika in om wat van het land te zien. Jordy en ik hebben een auto geregeld en Anna (ook een NLD co-assistent van onze universiteit die hier gewoon in de buurt zit) gaat gezellig mee. 

Op het vliegveld, waar de auto opgehaald moet worden, staat een bling bling blauwe polo op ons te wachten. Helemaal blij ons onze 1.4L racebak polo nieuw model gaan we op pad. Alle knopjes worden uitgebreid getest en alles werkt! Owja het stuur zit rachts, dus moeten we links gaan rijden. Dat is het enige wat ons een klein beetje zorgen baart. Maar met een beetje oefenen, een extra paar ogen en een paar stembanden om een waarschuwings signaal af te geven gaan we op pad. De eerste rit is, op naar Anna (moeten we aan de andere kant van de stad oppikken). Het doel is om daar levend zonder schade te maken aan te komen. Omdat de stad tegen een berg is aangebouwd, lopen sommige stukjes weg wat stijl op. Tijd om de hellingproef door Jordy in de praktijk te laten brengen. Eerst de keurige volle 100cm achteruit om vervolgens plankgas de berg op te rijden met slippende banden net over de verkeerde weghelft weer naar de goede baan te gaan en dat allemaal onder toeziend ook van de wegwerkers. Nadat we de eerste schade aan de wieldoppen hebben gereden komen we toch nog veilig aan bij Anna.

Hier maken we onze laatste stop, om vervolgens naar PietermartizBurg te rijden en een waterval van 70m te aanschouwen in Howig. Dit is gelijk een rustpunt om even de benen te strekken en een wandeling te maken van de oorsprong boven tot riviertje onder aan de waterval. Vlak langs het water is het heel groen en waan ik me in de tropen. Heerlijk! overal beestjes en grote spinnen, maar dat hoort erbij zeggen ze dan.

Op naar de einbestemming van deze dag, de SaniLodge aan de voet van de SaniPas. Op dit moment bevinden we ons op 1650m boven de zee.  In de Lodge hebben we afgesproken met een Duitse, ook co-assistent in het Addington Hospital. Zij komt wat later aan dan wij, omdat wij de hele dag ehbben vrij genomen en zij gewoon gewerkt. Verschil moet er wezen :) S'nachts vriest het op deze hoogte enkele graden terwijl het overdag wel 20gr kan worden.

De SaniPas is een pas die Zuid-Afrika met het oosten van Leshoto verbind. Voor meer informatie verwijs ik jullie graag door naar http://jordy462.reislogger.nl. Even heel in het kort, Leshoto is een klein landje, zo groot als Belgie met 2,1 mln inwoners. Het is het hoogste land ter wereld met als laagste punt 1650m boven NAP. Volledig is omsloten door een ander land, genaamd Zuid-Afrika. Het is een van de armste landen van Afrika, maar door de sociale structuur van kosteloze zorg, scholing en andere dingen is er niemand in echte hongersnood. Door de bergachtige omgeving die slechts op enkele plaatsen te doorkruisen is, is het land nooit bezet geweest en onderdeel van Zuid-Afrika geworden.

De lodge zit op 20 min rijden van de dichtsbijzijnde supermarkt. Als echte Hollanders dat we zijn, besluiten we daar toch maar boodschappen te gaan doen voor het weekend, omdat het goedkoper is dan alles in de Lodge te kopen. Als we terug rijden om 19:00 is het echt pik donker. Daarmee bedoel ik ook echt donker. Halverwege de weg zetten we de auto even stil op de weg. Hie rkan dat nog want er rijdt he-le-maal niemand anders. Zo ver als je kan kijken, niets, gewoon pik donker. We staan op 3 m van elkaar en kunnen elkaar niet eens zien. Onvoorstelbaar. Omdat er in de buurt geen huizen zijn te vinden, is er ook geen luchtvervuiling in de buurt.

Op Zaterdag hebben we samen met de Duitsers (nog een 2e die wij niet kennen) gaan we een tocht maken over de sani pas. Eerst nog even gauw douchen voordat we weggaan. Als snel kwam ik van een letterlijk koude douche terug, want de warmwaterleiding was nog bevroren. Zoals J. Cruyff altijd zegt:'elk nadel heb zn voordel [schlfff]' was ik door het koude water gelijk helemaal wakker.

om 09:00 staat onze landrover gereed om dit stelletje avonturiers naar het dak van Zuid-Afrika te brengen. Tijdens de eerste paar km van de pas gaat er al wat gemor op over de matige wegkwaliteit. Met wat gaten, ribbels en rotsen rijdne we nog wel 60km/h. De chauffeur verteld ons droogjes dat dit stukje nog 'the Highway' is. Tot aan de grenspost van Zuid-Afrika (jaaa weer een stempel inmn paspoort) blijft de weg van deze kwaliteit. De grenspost stelt niet heel veel voor en is te vergelijken met een stempelpost tijdens de 11-stedentocht. De grenspost staat 8km voor de daadwerkelijke grenspost en worden dus Zuid-Afrika al ;'uitgestempeld' voordat we in Leshot zijn. Tijdens het volgende stuk (de genoemde 8km) van de reis vliegt de wegkwaliteit omlaag evenals de snelheid. Met 40km/h hobbelen we rustig door, en hebben ruim de tijd om van het bijzondere en uitmuntende uitzicht van dit gebied te genieten. Heel anders dan de Alpen ziet het er hier uit, met platte bergen in plaats van de punt die vaak bovenop de bergen in de Alpen zit.

Met 11 haarspeldbochten en een gemiddeld hellingspercentage van 25% klimmen we gestaag naar 2800 m. De hele weg was uiteraard gemaakt van zand en rots. Door de nodige regenval was er een hoop zand en en kiezen weggevaagd, waardoor het echt hobbelen was. De hele autorit werd vergezelf van een diepe afgrond aan 1 zijde zonder vangrail. De haarspeld bochten hadden daarom ook gezellige bijnamen als 'Devils elbow', 'Ohw my god', 'Ice Corner' & 'Suicide rock'. Toen we daar reden snapte we ook waarom, de afgrond keek je zo aan!

Gelukkig waren dat alleen enge namen en kwamen we levend en wel boven, bij de volgende grenspost van Leshoto. Dit stelt ook niet heel veel voor. Het land zelf is vrij vlak en en de mensne leven hier van de schaapjes. De bergen waren bedekt onder een laagje sneeuw en de temperatuur schommeld rond het vriespunt overdag. Afgezien van veel mooie uitzichten valt hier niet heel veel te beleven. De volgende dag regende het en vertrokken we naar een lager gelegen gebied om de regen te ontvluchten. Helaas zonder resultaat, want het regende in de hele provincie.

Tijdens de rit hadden we nog even een tussenstop gemaakt bij het Oribi Gorge Park. Dit is een grote kloof in het landschap met een veelzijdige vegetatie aan bomen planten en een heleboel beestjes. Omdat het regende vandaag geen bezoekje, dus morgen maar op nieuw proberen. Per ongeluk waren we al in het park, zonder entree geld te betalen, dus even uitgestapt een toch maar een kleine wandeling gemaakt opzoek naar aapjes. Afgezien van een hert kwamen we niet veel ander wild tegen.