Flying Dr. Dutchman
5 juni 2008 - Durban, Zuid-Afrika
Op donderdag vertrok ik met de Red Cross - Air Mercy Services (AMS) het binnenland in. Het vliegtuig zou om 07:00 gereed staan. Omdat we de avond ervoor met een aantal interns mijn verjaardag hebben gevierd viel het opstaan wat zwaarder dan gebruikelijk om 06:00. Op naar het vliegveld, waar ik op een uitermate chique tijd arriveerde om 07:10. De rest van de medereizigers zat met smart op de enige Dr. te wachten en de piloot werd opnieuw wakkergemaakt voor vertrek. Binnen 10 minuten waren we airborne in een 9pers propellor vliegtuigje. Dit vliegtuigje vliegt met 490 km/h op 3000m.
De AMS is gevestigd in een aantal porto cabins en 1 grote loods. Hierin staan een 3x 9pers vliegtuig en 1 rescue helicopter. Hiermee voorzien zij de buitengebieden van de provincie Kwa-Zulu Natal van specialistische medische zorg. Ze hadden mij aan een internist-infectoloog gekoppeld die zou opstappen in richards Bay.
De geplande reis zou een aantal stops bevatten in PietermartizBurg, Richards Bay, Mkhuze met eindbestemming Emslangi (op de grens met Mozambique en Swaziland). Tijdens een schitterende zonsopkomst vloog ik over het schilderachtige landschap van Zuid-Afrika. De oceaan aan de ene zijde en bergen met sneeuw aan de andere zijde. De eerste landing verliep prettig zonder te veel problemen op een keurige geasfalteerde landingsbaan evenals de volgende. Op weg naar Mkhuze vlogen we over een omgeving vol met heuvels en valleien. In 1 woord, schitterend! Op een gegeven moment ging de motor langzamer lopen, neus naar beneden en werd een duikvlucht ingezet, genaamd landing. Ergens in deze vallei was een landingsbaan, maar waar. Voorons doemde een stijl oplopende groens strip op, wat ook zou kunnen dienen als brede hondenuitlaatstrook (leuk voor scrabble btw). Vol gas begond de piloot weer iets op te trekken om vervolgens tegen de berg op het vliegtuigje aan de grond te zetten. Netzo als de rest van de reis verliep dit ook prima, als is het even wennen. om 10:00 arriveerden we in een ziekenhuisje in Emslangi waar een x aantal patienten met verwijzing op de Dr zaten te wachten. Gezien de hoeveelheid pt, 3 min pp. Ook hier veel HIV, TBC en om een of andere reden Artritis. Na 2 uur vertrokken we naar het 2e ziekenhuis, bij de vorige stop.
De ziekenhuizen hier zijn heel anders dan in de grote stad. het is allemaal laagbouw en uitsgestrekt met veel groen. Voorzover er geld is, is alles prima onderhouden. Omdat het nu het droge seizoen van het jaar is, was er helaas geen water in Mkhuze. De tankwagen moest nog komen,... Hier ook vooral de zelfde ziekten weer gezien en ook een actieve vorm van Lepra. Ne het poli bezoek werd nog even snel de afdeling bezocht. Hier kan de zaalarts vragen om de expertise van de specialist (komt 1x per maand per hospitaal). Op het mondkapje van de zaalarts stond Dirk, dus begon maar gelijk in het NLD tegen hem te praten. Een vlaamse Belg! Heel leuk om dat zo te kunnen doen in far-far away. her Rode Kruis regelt hier alles voor de dokters zoals papieren, huisvesting fatsoenlijk eten etc. er zijn wel ziekenhuizen maar gewoon simpel weg geen dokters.
Oja de mensen hier wonen echt in kleine huisjes, met rieten daken of andersinds klein en op en bergwand. Daarin wonen zij, leven ze, koken en slapen ze. Soms zijn ze een hele dag kwijt om (vaak te voet) het zienhuis te bereiken. Het ziekenhuis word gefinancieerd door de staat en zijn X-rays en eenvoudige bloedtesten voorhanden.
Bij de terugweg, vertrokken we uiteraard berg afwaards van de gras-airstrip. Iedereen zat helemaal schuddend op zijn stoel, netzo als een vrachtwagen chauffeur die net over een drempel rijdt. Met de graspollen die tegen het raam vlogen reden we bergafwaards en vlogen we weer richting huis.Prima geregeld door het rode kruis alhier!
De AMS is gevestigd in een aantal porto cabins en 1 grote loods. Hierin staan een 3x 9pers vliegtuig en 1 rescue helicopter. Hiermee voorzien zij de buitengebieden van de provincie Kwa-Zulu Natal van specialistische medische zorg. Ze hadden mij aan een internist-infectoloog gekoppeld die zou opstappen in richards Bay.
De geplande reis zou een aantal stops bevatten in PietermartizBurg, Richards Bay, Mkhuze met eindbestemming Emslangi (op de grens met Mozambique en Swaziland). Tijdens een schitterende zonsopkomst vloog ik over het schilderachtige landschap van Zuid-Afrika. De oceaan aan de ene zijde en bergen met sneeuw aan de andere zijde. De eerste landing verliep prettig zonder te veel problemen op een keurige geasfalteerde landingsbaan evenals de volgende. Op weg naar Mkhuze vlogen we over een omgeving vol met heuvels en valleien. In 1 woord, schitterend! Op een gegeven moment ging de motor langzamer lopen, neus naar beneden en werd een duikvlucht ingezet, genaamd landing. Ergens in deze vallei was een landingsbaan, maar waar. Voorons doemde een stijl oplopende groens strip op, wat ook zou kunnen dienen als brede hondenuitlaatstrook (leuk voor scrabble btw). Vol gas begond de piloot weer iets op te trekken om vervolgens tegen de berg op het vliegtuigje aan de grond te zetten. Netzo als de rest van de reis verliep dit ook prima, als is het even wennen. om 10:00 arriveerden we in een ziekenhuisje in Emslangi waar een x aantal patienten met verwijzing op de Dr zaten te wachten. Gezien de hoeveelheid pt, 3 min pp. Ook hier veel HIV, TBC en om een of andere reden Artritis. Na 2 uur vertrokken we naar het 2e ziekenhuis, bij de vorige stop.
De ziekenhuizen hier zijn heel anders dan in de grote stad. het is allemaal laagbouw en uitsgestrekt met veel groen. Voorzover er geld is, is alles prima onderhouden. Omdat het nu het droge seizoen van het jaar is, was er helaas geen water in Mkhuze. De tankwagen moest nog komen,... Hier ook vooral de zelfde ziekten weer gezien en ook een actieve vorm van Lepra. Ne het poli bezoek werd nog even snel de afdeling bezocht. Hier kan de zaalarts vragen om de expertise van de specialist (komt 1x per maand per hospitaal). Op het mondkapje van de zaalarts stond Dirk, dus begon maar gelijk in het NLD tegen hem te praten. Een vlaamse Belg! Heel leuk om dat zo te kunnen doen in far-far away. her Rode Kruis regelt hier alles voor de dokters zoals papieren, huisvesting fatsoenlijk eten etc. er zijn wel ziekenhuizen maar gewoon simpel weg geen dokters.
Oja de mensen hier wonen echt in kleine huisjes, met rieten daken of andersinds klein en op en bergwand. Daarin wonen zij, leven ze, koken en slapen ze. Soms zijn ze een hele dag kwijt om (vaak te voet) het zienhuis te bereiken. Het ziekenhuis word gefinancieerd door de staat en zijn X-rays en eenvoudige bloedtesten voorhanden.
Bij de terugweg, vertrokken we uiteraard berg afwaards van de gras-airstrip. Iedereen zat helemaal schuddend op zijn stoel, netzo als een vrachtwagen chauffeur die net over een drempel rijdt. Met de graspollen die tegen het raam vlogen reden we bergafwaards en vlogen we weer richting huis.Prima geregeld door het rode kruis alhier!
