In de USSR 'Karosta' Prison gesmeten!

Na enkele dagen in het heerlijke Riga genoten te hebben van alle westerse invloeden, werd het tijd om verder te gaan. op naar het westen van Letland. Hier bevond zich in de tijd van 'moedertje' Rusland een van de grootste marine basis van de USSR. De stad Lipaja, waar nu absoluut helemaal niets meer te doen is, was uitgerust met meer dan 25.000 stoere zeebonken van de Russische vloot. Daarnaast is de stad de laatste jaren bekend van de Baltich Beach Festival, een enorm openlucht concert met meerdere podia, wat het best vergeleken kan worden met Lowlands.

Maar even terug naar de Russische marine basis. Het gedachtengoed van de Russen werd niet door iedereen goed begrepen. In de tijd dat het dienstplichtige leger daar gevestigd was, kregen ze dan ook te maken met matrozen die het USSR gedachten goed niet helemala begrepen. Geheel volgens de traditie in 'Modertje Rusland' werden deze mensen niet opgenomen of iets dergelijks maar opgesloten in de militaire gevangenis in Lipaja, beter bekend als de Karosta Prison.

Om bij deze gevangenis te komen, rijden we door het desolate en verlaten havengebied van Liepaja. Afgezien dat alles hier rood/bruin is van het roesten en overwoekerd door gras uit het asfalt is het uitgestorven. Aangezien de Russen niet veel verkeersborden hebben achter gelaten, nemen we de alternatieve route naar de gevangenis. Dit brengt ons in de buitenwijken van Lipaja, wat vol staat met flats. Goede flats (30 jaar geleden), vervallen flats en vooral lege, half afgemaakte of uit elkaar gevallen flats. En dat allemaal in het USSR grijs beton,... Het oogt werkelijk troosteloos. Zoals ik tegen Jordy zei, in Afrika ziet het er beter uit. Wat ze daar hebben (een plagge hut) wordt zelfs beter onderhouden en ze zijn er trots op. In deze plaats worden we echt geconfronteerd met de vergankelijkheid van materiaal. Dit is tot nu toe het meest confronterende moment van deze trip. De mensen hier zien er ook minder rijk uit. Toch wonen in deze troosteloze flats mensen. Mensen, en kinderen spelen op straat en tussen de halve gebouwen, skaten op de weg en slalommen om de gaten in het asfalt. Dit is echt zo anders dan wij gewend zijn. op zo'n moment voel je jezelf toch wel weer verwend en voelt dat wij het in Nederland allemaal heel goed voor elkaar hebben. Voor zover deze mededeling.

Wij waren op weg naar de Karosto Bajes, voor dissidenten uit het USSR leger. Uit het niets staan een aantal luxe auto's naast een groot hek geparkeerd. Hier moet het zijn, en jawel, een groot bord, met Russische gebrabbel en een bord waarop staat dat er geen foto's gemaakt mogen worden geeft aan dat we goed zitten. We wordne verwelkomd door een man in uniform van een Russische bewaker die in het Estioniaans wat tegen ons schreeuwt. Ja dat is nog eens anders dan in Nederland. Bij deze gevangenis tour, krijg je namelijk de tour als,...gevangene! Dat betekend dat we keurig in rijen van 2 moeten lopen. Aangezien Jordy en ik geen Russisch spreken, worden we regelmatig alvast als eerste in een cel gezet. Hierna gaat de ijzeren deur met een enorme vaart dicht, en een doffe dreun is dan het teken dat we even afgezonderd zijn van de groep die uitleg krijgt in het Lets. Op de gang zien we andere mensen met gasmaskers en gaspakken verbij rennen. Het leven in deze bajes was voor de Russische dissidenten een niet enorme straf. Die bestond namelijk uit verbanning naar Siberie. De dag voor de russen bestond hier uit 4 uur marcheren, 2 uur indoctrinatie (noemen ze hier anders, iets met onderwijs ofzo) en daarna plantjes wieden in de gevangenis tuin. Dat dan voor 5 dagen. Zodra je maar ook een ding fout deed, en knipperde met je oog, kreeg je eer 3 dagen bij. Zie dan maar eens uit deze gezellige omgeving weg te komen.

Genoeg over deze tragedies allemaal. Wij zetten koers naar Tallinn, Estland.